.jpg)
(Opracowane na podstawie przedmowy Jerzego Prokopiuka do pracy: "Odpowiedzi Hiobowi" Carla Gustava Junga, Wyd. "Ethos", Warszawa 1995)
'Trójca objawia się jako męska, to znaczy symbolizuje zdolność do podejmowania decyzji i gotowość do czynu (w alchemii – wytrysk wody z fontanny). Dwójca natomiast zachowuje się żeńsko, to znaczy jako poczynający, przypominający patiens lub jak tworzywo podatne na obróbkę (w alchemii: informatio – odciskanie formy i impraegnatio – ciąża).
'Czwórca to jeden z najbardziej uniwersalnych archetypów. Jak się okazuje, to także jeden z najprzydatniejszych schematów strukturalnych dla funkcji orientacyjnych świadomości. Jest ona niczym celownik w refraktorze naszego umysłu. Utworzony przez cztery punkty krańcowe krzyż ma nie mniej uniwersalne znaczenie dla człowiek Zachodu, ponadto zaś jest symbolem najwyższych wartości moralnych i religijnych. Tak samo koło jako symbol doskonałości, istoty doskonałej, powszechnie oznacza niebo, słońce, Boga, jest wyrazem praobrazu człowieka i duszy.
'Owo stopniowe przechodzenie od czterech żywiołów do trzech, potem do dwóch i wreszcie do jednego przedstawia tak zwany aksjomat Maryi i w różnych formach niczym motyw przewodni przewija się przez historię alchemii. Jeśli odstąpimy od wielu interpretacji „chemicznych”, dojdziemy do podłoża symbolicznego: stan początkowy Całkowitości charakteryzujący cztery przeciwstawne („wrogie” sobie) kierunki; albowiem cztery to najmniejsza liczba w sposób naturalny i widoczny wyznaczająca koło. Teraz, stopniowo malejąc, czwórka dąży do ostatecznej jedności.
'Pierwsze zwiastuny integracji osobowości nadchodzą we śnie lub w trakcie “aktywnej imaginacji”, co przedstawiłem w moich wcześniejszych pracach, w formie symboliki mandali, znanej także alchemikom. Ale pierwsze zapowiedzi tego symbolu Jedności nie świadczą bynajmniej o tym, że Jedność została osiągnięta.
'Niezależnie od okoliczności, lekarz musi dojść do granicy swych subiektywnych możliwości, w przeciwnym bowiem razie pacjent nie będzie mógł stwierdzić, jak rozległe są jego możliwości. Nic jednak nie osiągniemy, jeśli arbitralnie wytyczymy tę strefę – liczy się tylko to, gdzie naprawdę stoją słupy graniczne. Mamy tu do czynienia ze swego rodzaju procedurą oczyszczającą, w trakcie której „omnes superfluitates igne consumuntur” [„wszystko, co zbędne, strawi ogień”], aby wyszły na jaw zasadnicze fakty. Cóż zaś jest bardziej zasadnicze niż zrozumienie: Czy to jestem Ja?
'Dlatego, zdaniem Orygenesa, chrześcijanin powinien dążyć do tego, by stać się człowiekiem wewnętrznie skonsolidowanym. Jednostronne podkreślanie zewnętrznej przynależności do wspólnoty kościelnej nie służy, ma się rozumieć, temu celowi, wręcz przeciwnie – Kościół nolens volens nadaje wewnętrznej niespójności ramy zewnętrzne, które stanowi on sam jako zgromadzenie wiernych – nie dokonując prawdziwego przeistoczenia wewnętrznej disiunctio w coniunctio.
'Abstrahując od motywów natury osobistej, mamy głębsze powody, by twierdzić, że większa część Europy popadła w neopogaństwo, czyli antychrześcijaństwo, skąd zapożyczono religijny ideał Mocy wymierzony przeciwko ideałowi metafizycznie uzasadnionej miłości.
'Niedorzeczne zniszczenie i spustoszenie – oto reakcja na odejścia świadomości od stanu równowagi. Istnieje bowiem niejaka równowaga między psychicznym “ja” i „nie-ja”, istnieje pewna religio, czyli troskliwe uwzględnianie faktu istnienia sił nieświadomych, których działania nie można zlekceważyć, nie wystawiając się na niebezpieczeństwo.'
(C.G Jung 'Praktyka psychoterapii')
'Niezależnie od tego, jak oceniamy te zmiany ludzkiego ducha, faktem jest, że się dokonały, kiedy zaś poważnie zmienia się stan świadomości indywiduum, zmieniają się też zgrupowanie w wyniku tego procesu przemiany treści nieświadome. Im bardziej oddala się ów atan świadomości od pewnego punktu równowagi, tym bardziej zyskują na znaczeniu i – odpowiednio - tym groźniejsze stają się treści nieświadome dążące do wyrównania w ten sposób dysproporcji.
'Mimo że – pragnę tu dodać – można mieć wątpliwości, czy człowiek w ciągu dających się ogarnąć wzrokiem pięciu tysięcy lat trwania cywilizacji zdołał poczynić jakieś znaczne – czy choćby zauważalne – postępy moralne, to przecież niepodobna zaprzeczyć, iż wyraźnie rozwinęła się świadomość i jej funkcje.