Metoda analityczno-redukcyjna

Metoda analityczno-redukcyjna – jungowska metoda badań mieści w sobie m.in. dwa rodzaje narzędzi. Pierwszym jest powszechnie przyjmowana i akceptowana przez środowisko naukowe (w tym także psychoanalityczne) metoda analityczno-redukcyjna, wypływająca z dominującego w owym czasie paradygmatu pozytywistycznego, materialistycznego i scjentystycznego, przybierająca w przypadku psychoanalizy Freuda formę reductio in primam figuram – tj. podążania wstecznego ku zakładanemu przyczynowemu źródłu aktualnych doświadczeń osoby poddanej analizie. W ramach tego narzędzia Jung posługiwał się algorytmem postępowania rozwiniętym na gruncie nauk przyrodniczych, opartym bezpośrednio na empirycznej obserwacji i następującym po niej procesie redukcyjnego poszukiwania przyczyny obserwowanych zjawisk oraz praw rządzących tymi zjawiskami. Jung uznał jednak zastosowaną wcześniej przez Freuda redukcyjną metodę analityczną za niewystarczającą i sprzeciwił się podejściu, wedle którego analityk, aby odkryć wewnętrzną prawdę analizowanego, miałby dokonywać redukcyjnego przekształcenia skomplikowanego systemu wyobrażeń, złudzeń czy fantastycznych symbolizacji do prostych, bardziej podstawowych składników. Stwierdził, że: „ta metoda niezbyt dobrze oddaje sprawiedliwość niemal przytłaczającej obfitości owej fantastycznej symbolizacji”, a „badacz, który postępuje czysto redukcyjnie widzi [jedynie] końcowe znaczenie w tych ludzkich generalizacjach i nie żąda od wyjaśnienia niczego więcej, jak tylko tego, że dokona ono redukcji nieznanego do znanego i skomplikowanego do prostego.” (C.G. Jung / A. Kuźmicki)