.jpg)
(Opracowane na podstawie przedmowy Jerzego Prokopiuka do pracy: "Odpowiedzi Hiobowi" Carla Gustava Junga, Wyd. "Ethos", Warszawa 1995)
Carl Gustaw Jung urodził się 26 lipca 1875 r. w Kesswil koło Bazylei (Szwajcaria) w rodzinie pastora protestanckiego. Studia ukończył w 1900 r. na uniwersytecie w Bazylei otrzymując stopień doktora medycyny (psychiatrii). W latach 1900-1909 pracował w klinikach i szpitalach w Zurychu, Paryżu (pod kierunkiem Janeta) i w Burghlozli (pod kierunkiem Bleulera).
Od pierwszych lat aktywności zawodowej Jung badał nieświadome procesy psyche. Po przeprowadzonych w latach 1904-1906 badaniach wprowadził do psychologii pojęcie kompleksu oraz tzw.metodę skojarzeń słownych. W latach 1900-1903 Jung zetknął się po raz pierwszy z pracami Freuda. Do ich spotkania doszło dopiero w 1907 r., w wyniku czego zawiązała się ich bliska współpraca czy wręcz przyjaźń, która trwała do 1913r. Jung był w owym czasie wielką nadzieją Freuda, który wysunął go na czoło ruchu psychoanalitycznego (był m.in. prezydentem Międzynarodowego Stowarzyszenia Psychoanalitycznego w latach 1910-1913).
Jung jednak nigdy nie uznał w całości teorii Freuda, czego efektem była koncepcja sformułowana w przełomowej pracy Wandlung und Symbole der Libido (1912). W 1913 r. Jung zerwał z Freudem ostatecznie i rozpoczął okres samodzielnych, intensywnych badań. Ten pierwszy, przełomowy okres w życiu Junga wiązał się z przemianą jego osobowości jako człowieka i myśliciela-twórcy. Proces, który zaobserwował określony został później procesem indywiduacji i przebiegał od fazy dezintegracji aktualnego, ukształtowanego przez dany kontekst biosocjokulturowy, świadomego "ja", poprzez dramatyczną konfrontację z głębokimi obszarami psyche, zmierzając do jej reintegracji na nowym, wyższym poziomie świadomości. Z czasem Jung nadal swym poglądom nazwę psychologii analitycznej, kierując się istotą jej zastosowania w praktyczne analizy psychologicznej, lub też psychologii kompleksowej odnosząc się do strukturalnej osi teoretycznej swojej koncepcji.
Dorobek naukowy Junga w okresie przeszło sześćdziesięciu lat jego pracy, to ponad dwadzieścia książek i artykułów, z których poważna część została przetłumaczona na wiele języków świata. Dziełą zebrane Junga ukazały się w dwóch wydaniach: oryginalnym, niemieckim – Gesammelte Werke (Rascher Verlag, Zürich 1960-75), obejmującym 20 tomów, oraz w równouprawnionym przekładzie angielskim – Collected Works (Pantheon Books, New York 1953-1963). W pracy swej Jung nie ograniczał się do problemów ściśle psychologicznych. Dokonał także wielu wnikliwych prób zastosowania swych koncepcji do takich dziedzin, jak teologia, filozofia, etyka, religioznawstwo, badania nad okultyzmem (głównie alchemią), parapsychologia, orientalistyka, etnologia, socjologia, polityka, pedagogika, teoria sztuki czy literaturoznawstwo.
Z Jungiem współpracowało wielu wybitnych myślicieli. Należeli do nich m.in.: laureat Nobla fizyk Wolfgang Pauli, etnolog Paul Radin oraz hellenista Karl Kerenyi. W roczniku „Eranos" wydawanym pod auspicjami Junga i redagowanym kolejno przez Olgę Froebe-Kapteyn i Adolfa Portmanna (55 tomów w latach 1933-1985), publikowała swe prace ogromna plejada uczonych, z których wielu korzystało z inspiracji idei Jungowskich.
Myśl Junga wywarta wpływ na wielu ludzi jego epoki. Stworzona przezeń szkoła psychologii analitycznej wydała wielu wybitnych teoretyków i praktyków. Trzeba tu przede wszystkim wymienić Ericha Neumanna, uważanego za najoryginalniejszego ucznia Junga, i Jamesa Hillmanna, twórcę tzw. psychologii archetypowej, najciekawszego z „heretyków" ruchu Jungowskiego.
Myśli Junga wiele zawdzięcza zarówno klasyczna psychoanaliza (zasada „analizy analityków" czy pojęcia „kompleksu", „introwersji" i „ekstrawersji"), jak i neopsychoanaliza (pojęcie samoaktualizacji), analiza egzystencjalna, psychologia humanistyczna i psychologia transpersonalna.
Idee Junga zainspirowały myślicieli i uczonych pracujących w wielu dziedzinach: teologów (np. takich, jak katolik Victor White czy protestant Adolf Keller), religioznawców (z Mircea Eliadem, Josephem Campbellem, Richardem Wilhelmem i Heinrichem Zimmerem na czele), filozofów kultury (Gilbert Durand), etnologów (Sir John Layard), historyków (Arnold Toynbee), socjologów, prawników, ekonomistów, politologów, teoretyków sztuki (Sir Herbert Read) i literąturo-znawców (Maud Bodkin, Northrop Fry); również kilku wybitnych pisarzy czerpało swe idee od Junga (H. G. Wells, J. B. Priestley, Laurens van der Post). Idee Junga znalazły także potwierdzenie w badaniach biologicznych (Blakemore'a w neu-rofizjologii, R. I. Mastersa, Houston i Grofa w badaniach nad doświadczeniami psychodelicznymi, Portmanna w zoologii). Wreszcie pokrewne z Jungowskimi idee można znaleźć zarówno u protestanckiego teologa i filozofa Paula Tjllicha, jak i amerykańskiego historyka kultury Lewisa Mumforda czy wybitnego językoznawcy Noama Chomskiego).
W 1948 r. powstał w Zurychu Instytut im. C.G. Junga. Jung kierował tą uczelnią aż do swej śmierci. Rezultaty badań Instytutu publikowane są w serii „Studien aus dem C.G. Jung-Institut" (43 tomy w latach 1948-1991).
Celem skonfrontowania swych badań klinicznych i rozważań teoretycznych z psychologią ludów pierwotnych Jung wziął udział w kilku wyprawach etnograficznych: przebywał przez pewien czas w Afryce północnej (1921) i wśród Indian plemienia Pueblo w Arizonie i w Nowym Meksyku (USA) w latach 1924-1925, a następnie wśród mieszkańców płd. i zach. stoków Mount Elgon w Kenii (1926).
Osiągnięcie Junga jako badacza i teoretyka zyskały mu szerokie uznanie w świecie kultury. Nadano mu wiele tytułów honorowych (m.in. doktoraty h.c. uniwersytetów w Bazylei, Zurychu).