Komnata snów

Znajduję się u siebie w domu. Widzę zielone drzewko wygląda jak choinka. Zawieszam na nim okrągłe duże kule wyglądające jak bombki. Jedyna różnica, że w każdej z nich toczy się życie, każda bombka jest oddzielnym światem w którym toczy się życie. Widzę tam poszczególnych bohaterów tego świata. Nagle słyszę zdanie, które ktoś na głos wypowiada, ten ktoś jest niewidzialny, słyszę: „wystarczy jeszcze tylko trochę to poprawić”. Biorę jakiś pędzelek i po kolei dotykam bombki, które nagle zamieniają się w kule światła. Widzę, że nagle cała choinka staję się świetlistym drzewkiem.

Znajduję się na ulicy, ale jej nawierzchnia jest całkiem podziurawiona. Są to otwarte włazy do kanałów, nigdzie jednak nie widzę dekli. Mam wrażenie, że te dziury są ze sobą połączone, tworząc podziemną siatkę ulic. Aby posunąć się naprzód, musiałbym zejść pod ziemię. (Helena)

Śnię, że jestem w domu rodzinnym. Jest brudno i nieporządek. Zabieram się za sprzątanie kuchni. Myję okna. Zdejmuję firanki i zasłony. Zabieram je do prania. Robi się ciemno.
W ogrodzie wisi wyprana biała pościel, w którą zawinęła się klacz ze źrebięciem. Zastanawiam się jak mi się będzie spało teraz w takiej pościeli, w której przed chwilą zawinięta była klacz. W pościeli z zapachem klaczy. Nie czuję odrazy, bo klacz jest bardzo czysta. Podchodzę do niej i zdejmuję prześcieradło. Chce mnie kopnąć, ale jej się nie udaje. (Grażyna)

 Z wielkim trudem ja i kilku kolegów docieramy - najpierw samochodem, potem na piechotę - na szczyt stromej góry, gdzie stoi kościół. Gdy słyszę, że właśnie będzie nabożeństwo dla dzieci, opada mnie rozczarowanie - nie chcę w nim uczestniczyć. Odchodzę. Usiłuję zejść na dół po przeciwległym zboczu. Stok jest jednak tak stromy i gładki, że się ślizgam - chwila nieuwagi, a stoczę się w dół. Ściągam buty, może na bosaka będzie wygodniej i pewniej.